သာဓုေခၚရက်ိဳး

သာဓုေခၚရက်ိဳး


ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္အခါတြင္ သာ၀တၳိျပည္၌ ၾကြယ္၀ခ်မ္းသာေသာ
သူေဌးဇနီးေမာင္ႏွံ ရွိေလသည္။ သူတို႔သည္ ရတနာသံုးပါးအား အထူးပင္
ယံုၾကည္ျမတ္ႏိုးၾကေလသည္။ သူတို႔သည္ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ မႀကီးလွေသးေခ်။
ေရွးပါရမီေကာင္းမႈကံ ေကာင္းမြန္သူမ်ား ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ဤဘ၀၀ယ္ မျငိဳမျငင္
တင့္တင့္တယ္တယ္ ေနၾကရေလသည္။

အခ်ိန္ကား လဆန္း ၁၄-ရက္ေန႔ ညတညတြင္
ျဖစ္ေလသည္။ ထက္ေကာင္းကင္မွ ေရႊလမင္းကား အသာႀကီးသာလ်က္ သာ၀တၳိျမိဳ႔ႀကီးကား
တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေသာ အသြင္ကို ေဆာင္လ်က္ေန၏။

တိုင္းသူျပည္သား
လူအမ်ားတို႔ေလ-
နက္ျဖန္ သီတင္းေန႔၌ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး၀ယ္ ဘုရားရွင္
တရားေဟာေတာ္မူပါလိမ့္မည္။ နာၾကားလုိသူမ်ား ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးသုိ႔
ဆက္ဆက္ၾကြၾကပါကုန္။

နိဗၺာန္ေဆာ္မ်ား၏ ေၾကညာသံကား သူေဌးဇနီး
ေမာင္ႏွံတို႔၏ နားသို႔ ရိုက္ခတ္သြားေလသည္။ ထိုအသံကို ၾကားေသာအခါ-
ရွင္မေရ-နက္ျဖန္လျပည့္ေန႔တဲ့။
ဘုရားရွင္ တရားေဟာမယ္ဆိုပါလား-ဟု သူေဌးေလးက ေျပာေသာအခါ-
ဟုတ္တယ္ေမာင္ရဲ႔-ေမာင္တို႔
မယ္တို႔လဲ နက္ျဖန္ တရားနာသြားရေအာင္ေနာ္-ဟု သူေဌးကေတာ္ေလးက
ခြန္းတုံ႔ျပန္လိုက္၏။

ေနရာကား ႀကီးက်ယ္ေသာ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး၏
ခန္းမေဆာင္တေနရာ ျဖစ္ေလသည္။ တရားနာလာၾကေသာ ပရိသတ္ႀကီးက
အုန္းအုန္းကၽြတ္ကၽြတ္ တခဲနက္ မ်ားျပားလွပါဘိသည္။ ထိုအခိုက္
ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္သည္ ေရာင္ျခည္ေတာ္ေျခာက္သြယ္ လႊတ္လ်က္-

ခ်စ္သား
ခ်စ္သမီးတို႔ အကုသိုလ္မျဖစ္ေအာင္ ကိုယ္ျဖင့္ ေစာင့္စည္းျခင္းသည္
ေကာင္းလွေပ၏။
ႏႈတ္ျဖင့္ ေစာင့္စည္းျခင္းသည္လည္း ေကာင္းလွေပ၏။
စိတ္ျဖင့္
ေစာင့္စည္းျခင္းသည္လည္း ေကာင္းလွေပ၏။
အရာခပ္သိမ္း ေစာင့္စည္းမႈသည္
ေကာင္းလွေပ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ သင္တို႔သည္ ကုိယ္ ႏႈတ္ စိတ္ သံုးပါးကို
ေစာင့္စည္းၾကပါကုန္။

ထိုဂါထာကိုေဟာျပီးေသာအခါ သိန္းေသာင္းမက
မ်ားလွေသာ ပရိသတ္ႀကီး၏-သာဓု သာဓု သာဓု ဟူေသာ အသံႀကီးသည္
ပဲ့တင္ျမည္ဟီးသြားေလ၏။
ဤတရားပြဲ၌ အခ်ိဳ႔ ေသာတာပန္၊ အခ်ိဳ႔ သကဒါဂါမ္၊
အခ်ိဳ႔ အနာဂါမ္၊ အခ်ိဳ႔ ရဟႏၲာအျဖစ္သို႔ ေရာက္ၾကေလကုန္၏။

တရားပြဲမွ
ျပန္လာေသာအခါ သူေဌးေလးသည္ သာသနာ့တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္လိုစိတ္ ေပၚလာေသာေၾကာင့္
ရွိသမွ်ပစၥည္းမ်ားကို သူေဌးကေတာ္အား အျပီးအပိုင္ အပ္ႏွင္းကာ သူေဌးမေလးထံ
ခြင့္ပန္၍ ပိ႑ပါတိက ဓုတင္ေဆာင္ ရဟန္းေတာ္တပါးအထံတြင္ သာသနာ့ေဘာင္သို႔
၀င္ခဲ့ေလသည္။

ထိုအခါ ရုပ္ေခ်ာ ဥစၥာေပါသည့္ သူေဌးမေလးအဖို႔
အသက္ငယ္ငယ္ႏွင့္ တခုလပ္မေလး ဘ၀သို႔ ေရာက္ခဲ့ရ ရွာေလ၏။ အဆိုပါသတင္းကို
ၾကားသိေသာအခါ ပေႆနဒီ ေကာသလမင္းႀကီးသည္ လင္မဲ့သူ သူေဌးမ ကေလးအား
သိမ္းပိုက္ေတာ္ေကာက္လိုက္ေလ၏။
နန္းေတာ္အတြင္း၌ ပန္းေတာ္ဆက္က ၾကာပန္းမ်ား
ဆက္သေသာအခါ ေကာသလမင္းႀကီးသည္ မိဖုရားတဦးလွ်င္ ပန္းတပြင့္စီ ေပးကမ္းေလ၏။
သူေဌးကေတာ္ အသစ္စက္စက္ မိဖုရားေလးကိုမူ ခ်စ္စႏိုးသည့္အတြက္ ေန႔စဥ္ ၂-ပြင့္
၂-ပြင့္ ေပးသနားေလ၏။ အျခားေသာ မိဖုရားမ်ားက သူ႔အား မနာလိုၾကေခ်။

တေန႔သ၌
ၾကာပန္းေ၀ေသာအခါ မိဖုရားေလးသည္ ၾကာႏွစ္ပြင့္ကို တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္၍
ေရွးဦးစြာ ျပံဳးေလ၏။ ျပံဳးုျပီးသည့္ေနာက္ မည္သို႔စိတ္ကူးေပါက္သည္မသိ၊
ၾကာပန္းႏွစ္ပြင့္ကို အားပါးတရ နမ္းရႈပ္ကာ ငိုေၾကြးေလ၏။ ထိုအျခင္းအရာကို
ျမင္ေသာအခါ ေကာသလမင္းႀကီးသည္ မ်က္မာန္ေတာ္ရွလ်က္-

ဟယ္ မိဖုရားငယ္။
သင္သည္ ျပံဳးတခါ ငိုတလွည့္နဲ႔ အဘယ္ေၾကာင့္ ျပဳဘိသနည္း။ သင္၏ ငိုျခင္း
ရယ္ျခင္း ဟူေသာ အျပဳအမူသည္ နန္းႏွင့္ မထိုက္တန္တကား။ ငါးအား မကြယ္မေထာက္
အမွန္အတိုင္း သံေတာ္ဦး တင္ေလာ့။ မတင္က သင္သည္ ႀကီးေလးေသာ အျပစ္ဒဏ္
ခံရခ်ိမ့္မည္-ဟု မိန္႔ေလရာ မိဖုရားေလးသည္ စီးက်ေသာ မ်က္ရည္တို႔ကို
ျမတဘက္ျဖင့္ အသာသုတ္ကာ-

မွန္လွပါဘုရား၊ အျခားေသာ မိဖုရားေတြမွာ
ပန္းတပြင့္စီ တပြင့္စီသာ ရျပီး ငါ့အဖို႔မွာေတာ့ အရွင္မင္းႀကီးက
ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေတာ္မူသည့္အတြက္ ပန္းႏွစ္ပြင့္ပင္ ရပါကလားဆိုျပီး
၀မ္းသာမိသည့္အတြက္ ျပံဳးရယ္မိပါသည္ ဘုရား။ ဒီၾကာပန္းကေလးကို ျမင္ရေသာအခါ
ခံတြင္းက ဒီၾကာပန္းရနံ႔ပမာ ေမႊးပ်ံ႔ေသာအနံ႔ရွိသည့္ သာသနာ့ေဘာင္သို႔
ေျပာင္းသြားသူ အခ်စ္ဦးကို အမွတ္ရ၍ ၀မ္းနည္းေသာ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္
လြမ္းဆြတ္မိေသာေၾကာင့္ ငိုေၾကြးမိပါသည္ဘုရား-ဟု သနားစဖြယ္ ငိုေၾကြးကာ
သံေတာ္ဦး တင္ရွာေလသည္။

မင္းႀကီးသည္ မယံုသည့္အတြက္-
အဘယ္
မိဖုရားငယ္၊ လူ႔ပါးစပ္က ၾကာနံ႔ပမာ ေမႊးပ်ံ႔သည္ဆိုသည္ကို ငါ မယံုၾကည္ႏိုင္။
သင္သည္ ငါ့အျပင္ တဦးတေယာက္ႏွင့္ ေဖာက္ျပားလို၍သာ ေျပာတန္ရာသည္ မဟုတ္ေလာ-ဟု
စြပ္စြဲေမးျမန္းျပန္၏။

မိဖုရားေလးသည္ သံုးႀကိမ္တိတိ စကားမေျပာင္း၊
ေလမေျပာင္းဘဲ ေရွးနည္းအတိုင္းပင္ ေျဖဆိုေလ၏။ ဘုရင္ႀကီးသည္
သံုးႀကိမ္ေျဖေသာ္လည္း ယံုၾကည္မႈ မရွိေသာေၾကာင့္ အက်ပ္ကိုင္သည့္သေဘာျဖင့္
သက္ေသေတာင္းေလ၏။ ထိုအခါ အားႏြဲ႔သူ မိဖုရားေလးက-
မွန္လွပါ အရွင္မင္းျမတ္၊
မယံုပါလွ်င္ နက္ျဖန္ ဤနန္းေတာ္၌ ဆြမ္းပင့္ေကၽြး၍ စံုစမ္းၾကည့္ေတာ္မူပါ။
အကယ္၍ မဟုတ္မမွန္ပါလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးမအား ေပးလိုေသာအျပစ္ကို
ေပးေတာ္မူပါ-ဟု အရဲစြန္႔၍ သံေတာ္ဦး တင္ရွာေလ၏။

ေနာက္တေန႔၌
မင္းႀကီးသည္ ဘုရားရွင္ႏွင့္တကြ သံဃာေတာ္တို႔အား နန္းေတာ္သို႔ပင့္၍
ဆြမ္းေကၽြးလတ္ေသာ္ မိဖုရားငယ္ညႊန္ျပေသာ ကိုယ္ေတာ္ေလးအား တရားေဟာရန္
ေလွ်ာက္ထားေလ၏။ ဘုရားရွင္ႏွင့္တကြ အျခားသံဃာေတာ္မ်ားသည္ ေက်ာင္းေတာ္သို႔
ၾကြျပန္သြားေတာ္မူေလသည္။

တာ၀န္က်သူ ကိုယ္ေတာ္ေလးသည္
ျငိမ္သက္တည္ၾကည္ေသာ ဣေျႏၵျဖင့္ တရားေဟာရန္ မပြင့္တပြင့္ ခံတြင္းကို
ဖြင့္ဟလိုက္ေသာအခါ နံ႔သာျဖင့္ျပည့္ေသာ ဆင္စြယ္ၾကဳတ္ကေလးကို
လႈပ္လိုက္ဘိသကဲ့သို႔ နန္းေတာ္တခုလံုး ၾကာညိဳပန္းရနံ႔မ်ားသည္ ႀကိဳင္သြးေလ၏။
ထိုအခါ ဘုရင္ႀကီးသည္ အလြန္အံ႔ၾသျပီး-
ဤမိဖုရားသည္ မွန္ေသာစကားကို
ဆိုေပ၏-ဟု ၀မ္းသာအားရ ခ်ီးက်ဴးဟစ္ေအာ္ကာ မိဖုရားငယ္အား ေရွးကထက္
ေျမႇာက္စားေလ၏။ ကိုယ္ေတာ္ကေလးအားလည္း ပစၥည္းေလးပါးဒကာအျဖစ္ ခံလိုက္ေလသည္။

ေနာက္တေန႔သို႔
ေရာက္ေသာအခါ ဘုရင္ႀကီးသည္ ဘုရားရွင္ထံသြား၍-
ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတာ္မူေသာ
ျမတ္စြာဘုရား၊ ဤကိုယ္ေတာ္ေလးသည္ ဘယ္ကုသိုလ္ေကာင္းမႈကံေၾကာင့္ ယခုကဲ့သို႔
ခံတြင္းမွ ၾကာညိဳနံ႔ပမာ ေမႊးႀကိဳင္ေသာရနံ႔ ထြက္ပါသနည္းဘုရား-ဟု
ေမးေလွ်ာက္ေလ၏။ ထိုအခါ ဘုရားရွင္သည္-
ဒကာေတာ္မင္းျမတ္ ဤကိုယ္ေတာ္ေလးသည္
ေရွးေရွးအတိတ္ဘ၀မ်ားက တရားနာေသာအခါ ရိုရိုေသေသ နာယူျပီး သာဓု သာဓု သာဓု-ဟု
ေစတနာသဒၶါတရားျဖင့္ ေခၚဆိုခဲ့သည့္အတြက္ ယခုလို အက်ိဳးထူး ခံစားရေပသည္-ဟု
သာဓု၏ အက်ိဳးတရားကို ေဟာေတာ္မူေလ၏။

( မာဂဓီ-သာစည္ )